അമ്മ വള്ളിക്കാവിലമ്മ

മാതാ അമൃതാനന്ദമയീ ദേവിയുടെ എഴുപതാം പിറന്നാൾ ആണ് ഇന്ന്.1991-ൽ ഇതേ പോലെ ഒരു പിറന്നാൾ ദിനത്തിൽ അമ്മയെ ആദ്യമായി കണ്ട അനുഭവം പങ്കു വയ്ക്കുകയാണ്. അതിന് മുൻപേ ആമുഖമായി പറയട്ടെ: അമൃതാനന്ദമയീ ദേവി, ശ്രീ ശ്രീ രവിശങ്കർ ഗുരുജി, സത്യസായിബാബ, സ്വാമി ചിന്മയാനന്ദൻ, സ്വാമി സത്യാനന്ദ സരസ്വതി, കാഞ്ചി ശങ്കരാചാര്യർ തുടങ്ങിയ മഹദ് ഗുരുക്കന്മാരെ ഈ ജന്മത്തിൽ ഇതിനോടകം നേരിൽ കാണുവാൻ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നിരിക്കിലും ആരുടേയും ഭക്തനാകാനോ അനുയായിയാകാനോ തോന്നിയിട്ടില്ല. ഒരു പക്ഷെ എന്റെയുള്ളിലെ അഹന്ത കൊണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ ഒടുങ്ങാത്ത അന്വേഷിയുടെ മനസ്സു കൊണ്ടോ ആകാം. എങ്കിലും ആരേയും പുശ്ചിക്കാനോ തള്ളാനോ ഞാൻ തയ്യാറുമല്ല. രാജഋഷിയായ വിശ്വാമിത്രന്റെയല്ല മറിച്ച് എല്ലാവരും തന്നേക്കാൾ ഉന്നതരാണെന്ന് കരുതിയ വസിഷ്ഠമുനിയെയാണ് ഞാൻ മാതൃകയാക്കിയിട്ടുള്ളത്. ആ ചിന്തയെ ഒന്നു കൂടി ഉറപ്പിച്ച അനുഭവം കൂടിയായിരുന്നു അമ്മയെ കണ്ട ആ ആദ്യ അനുഭവം. എന്റെ നാട്ടിലെ ഒരു പഴയ സുഹ്രുത്താണ് സുരേഷ്. നാലാം ക്ലാസ്സിൽ ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിന്നീട് രണ്ട് സ്ക്കൂളുകളിലേക്ക് മാറി. ഡിഗ്രിക്ക് സുരേഷും ചങ്ങനാശ്ശേരി എൻഎസ്സ്എസ്സിലേക്കെത്തി. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും അടുത്ത സ്നേഹിതരായി. സുരേഷ് പഠിക്കാൻ വളരെ മിടുക്കനാണ്. എല്ലായ്പ്പോഴും ചിരിക്കുന്ന, സൗമ്യമായി പെരുമാറുന്ന, നെറ്റിയിൽ എന്നും വെളുത്ത ഭസ്മക്കുറിയുമായി വരുന്ന സുഹ്രുത്ത്. ചെങ്ങന്നൂരിലേക്കുള്ള പോക്കുവരവുകളിലാണ് കൂടുതലും ഒരുമിച്ചുണ്ടാകാറുള്ളത്. അങ്ങനെ ഒരിക്കലാണ് സുരേഷ് 'അമ്മ'യെ കുറിച്ച് പറയുന്നത്. സുരേഷും അവരുടെ കുടുംബവും അമ്മയുടെ ഭക്തരാണ്. കേട്ടിട്ടുണ്ടുന്നല്ലാതെ എനിക്ക് വലുതായി ഒന്നും അറിയുകയുമില്ല. സുരേഷിൽ നിന്ന് അമ്മയെ കുറിച്ച് കേട്ടെങ്കിലും എനിക്കെന്തോ അത്ര വിശ്വാസമായില്ല. അത് ഞാൻ തുറന്ന് പറയുകയും ചെയ്തു. എന്തായാലും ഒരു ജിജ്ഞാസയുടെ പുറത്ത് സുരേഷ് ക്ഷണിച്ചതു പ്രകാരം അമ്മയെ കാണാൻ ഞാനും അമ്മയുടെ ഒരു പിറന്നാൾ ദിനത്തിൽ കൊല്ലത്തേക്ക് പോയി. അന്ന് അങ്ങോട്ടേക്ക് പാലം ഒന്നും ആയിട്ടില്ല. കടത്ത് കടന്നത് മാത്രം ഓർമ്മയിലുണ്ട്. ആശ്രമവും അന്നത്ര വലുതല്ല. പിറന്നാൾ ദിനം ആയതു കൊണ്ട് നല്ല തിരക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നവിടെ കാണുന്ന പ്രധാന മണ്ഡപത്തിന്റെ വലതു വശത്തായി ഒരു കുടിലു പോലെ ഒരു ചെറിയ വീട്ടിലാണ് അന്ന് അമ്മ ഭക്തരെ കാണുന്നത്. പുറകിൽ കടലാണ്. ആ വീടിന് മുൻവശത്ത് ഒരു വലിയ ഹാളുണ്ട്. മൂന്ന് വശവും അരമതിൽ മാത്രമുള്ള ഹാളിൽ അമ്മ ഇരിക്കുന്നു. മുൻപിൽ ചാണകം മെഴുകിയ തറയിൽ കാണാൻ ചെന്നവർ പുറകിലായി കയറി ഇരിക്കണം. മുൻനിരയിൽ ഉള്ളവരെ ഓരോരുത്തരായി ഇരുന്നു കൊണ്ട് തന്നെ മുന്നോട്ട് നിരങ്ങി അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് എത്തും. അമ്മ അവരെ ആശ്ലേഷിക്കും. ചെവിയിൽ എന്തോ പറയും. അവർ മാറുന്നതനുസരിച്ച് നാലു വരിയായി ഇരിക്കുന്ന അടുത്ത നിര മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങും. ഇതാണ് രീതി. മുറ്റത്ത് ചെരുപ്പഴിച്ചു വച്ച് ഞങ്ങളും അകത്തേക്ക് കയറിയിരുന്നു. ഒന്നാമത് എനിക്ക് വിശ്വാസമില്ല. പോരാത്തതിന് ചാണകം മെഴുകിയ തറയിലെ ഇരുപ്പും, ഇരുന്നോണ്ടുള്ള നിരങ്ങലും. ആകെപ്പാടെ ഒരു ചളിപ്പ്. പാന്റ് അഴുക്കാവുമോ എന്ന ഭയമാണെനിക്ക് സുരേഷാകട്ടെ പാവം, വിദേശികളടക്കമുള്ള മറ്റ് ഭക്തരുടെ ഒപ്പം ചെറിയ ശബ്ദത്തിലുള്ള നാമം ജപവുമൊക്കെയായി ഇരിക്കുന്നു. ഞാൻ അമ്മ ഓരോരുത്തരേയായി ആശ്ലേഷിക്കുന്നതും, ചിലരുടെ കരച്ചിലും ഒക്കെ കൂടിയുള്ള കൗതുക കാഴ്ചകൾ കണ്ടങ്ങനെ ഇരിക്കുകയാണ്. സമയമങ്ങ് പോകെപോകെ എനിക്കെന്തോ ഒന്ന് സംഭവിക്കുന്ന പോലെ ഒരു തോന്നൽ. തോന്നലല്ല. പയ്യെ മുന്നോട്ട് നിരങ്ങി അമ്മയുടെ അടുത്തെത്താറായപ്പോളേക്കും ശരീരമാകെ ഒരു തരിപ്പ്. അതോ വിറയലോ? ഒന്നും പറയാനാവില്ല, പക്ഷെ ആകെ ശരീരമില്ല എന്നൊരു തോന്നൽ. അപ്പൂപ്പൻതാടി പോലെ തീരേ ഭാരം കുറഞ്ഞ എന്തോ പോലെയായി ഞാൻ. മനസ്സിൽ വല്ലാത്ത ഒരാരവം.. ഒരാഹ്ളാദം.. കാരണമില്ലാത്ത ഒരാനന്ദം.. അത് അനുഭവിക്കണം. കുളിര് കോരുന്ന ആ അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് തിരിച്ചിറങ്ങാനേ തോന്നില്ല. എനിക്കാണേൽ ചുറ്റുമൊന്നും കാണാനേ ഇല്ല. കേൾക്കാനും! ആകെ കാണുന്നത് വെള്ള വസ്ത്രത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ അമ്മയുടെ രണ്ടു കയ്യുകൾ എന്നെ വലിച്ചടുപ്പിച്ച് ആശ്ലേഷിക്കുന്നതാണ്. ചെറു ചിരിയോടെ ചെവിയിലേക്ക് അമ്മ പറഞ്ഞത് "മോൻ നന്നായി പഠിക്കണം'' എന്ന് മാത്രം. തൊട്ടടുത്ത പാത്രത്തിൽ നിന്നെടുത്ത് പ്രസാദമെന്നോണം മിട്ടായിയും തന്നു.

ആ നിമിഷം ! ബോധത്തോടെ നിൽക്കുമ്പോളേക്ക് ഞാൻ മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു.. നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി സുരേഷവിടെ നിൽക്കുന്നു. എന്റെ വിറയൽ അപ്പോളും മാറിയിട്ടില്ല. ഞങ്ങൾ നടന്നു കുറച്ച് മാറിയപ്പോളേക്കും ഞാൻ നോർമലായി. എന്റെ അനുഭവം സുരേഷിനോട് പങ്കുവച്ചു. അപ്പോളും അയാൾ ചിരിച്ചു. നിഷ്ക്കളങ്കമായി! വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം വീണ്ടും പല തവണ ഞാൻ അമ്മയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ പിന്നീടൊരിക്കലും അങ്ങനെയൊരു തോന്നൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല. അന്നുണ്ടായ ആ 'ആനന്ദം' ഞാൻ തേടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. പിന്നീടാരിക്കൽ കൂടി എനിക്കതു പോലെ ഒരാനന്ദം തോന്നിയത് "Past Life Regression” ചെയ്തപ്പോളാണ്. അതും, പൂർവ്വ ജന്മത്തിലെ ആത്മാവു് ശരീരം വിട്ട് പറന്നുയർന്ന നേരം! എന്തൊരു ആനന്ദമായിരുന്നത്!! പിന്നീടൊരിക്കലതെഴുതാം. ഇന്ന് എഴുപതാം പിറന്നാൾ ആഘോഷിക്കുന്ന ലോകത്തെ നിരാലംബരായ ലക്ഷക്കണക്കിന് മനുഷ്യരുടെ അമ്മയായ അമ്യതാനന്ദമയി ദേവിക്ക് ഹൃദയം നിറഞ്ഞ പിറന്നാൾ ആശംസകൾ.. 🥰🙏❤️ രഞ്ജിത്ത് ഗോപാലകൃഷ്ണൻ